خاک می خوریم اما خاک نمی دهیم

ستارخان در خاطراتش می‌گوید: من هیچ وقت گریه نکردم چون اگر گریه می‌کردم آذربایجان شکست می‌خورد و اگر آذربایجان شکست می‌خورد ایران شکست می‌خورد. امّا در زمان مشروطه یک بار اشک ریختم. آن زمان که نه ماه بود در محاصره بودیم بدون آب و غذا. از قرارگاه آمدم بیرون. مادری را دیدم با کودکی در بغل. کودک از فرط گرسنگی به سمت بوته علفی رفت و به دلیل ضعف شدید بوته را با خاک ریشه می‌خورد. با خودم گفتم الان مادر کودک مرا فحش می‌دهد و می‌گوید: لعنت به ستارخان. امّا مادر، فرزند رادر آغوش گرفت و گفت: «اشکالی ندارد فرزندم، خاک می‌خوریم اما خاک نمی‌دهیم» آنجا بود که اشک از چشمانم سرازیر شد.